به عقیده من سهراب پورناظری یک هنرمند بسیار باهوش و مخاطب شناسه. از این که برای آثارش تا این حد وقت و انرژی میذاره و اینکه به سلیقه ی عمومی احترام میذاره ( نه اینکه کار عوام پسند تولید کنه، احترام میذاره و شناخت داره) میتوان آموخت...
به عنوان یک نفر از اون مخاطبان 120 هزار نفری باید بگم کار بسیار پیشرو و نوآورانه بود و اجرای چنین کاری در شرایطی که هنرمندان یک ریز در حال شکایت از عدم وجود امکانات مناسب برای ارائه کارهاشون هستن قابل ستایشه چون کله شقی و بلند پروازی خاصی رو میطلبه.
مخاطب 120 هزار نفری این کار به خاطر آوانگارد بودنش و تجربه دیدن کنسرت نمایش جذب شده و شاید تنها آواز قادر به جذب این تعداد مخاطب نبود و آقای نصیری اصولا نباید انتظار داشت که همایون شجریان با وعده کنسرت نمایش تنها آواز به خورد مخاطب بده...
کاری که برخی هنرمندان عزیز دیگه انجام دادن و با شعار کار نو آثار 30 سال پیششون رو به مخاطب عرضه کردند.
نقطه ضعف بزرگ این کار شرایط اجرا شامل نحوه چیدمان صندلی ها و استقرار بازیگران و ایرادات پخش صدا میباشد که امید است در اجراهای بعدی به آن توجه ویژه شود.