مرتضی عزیز و نازنین،باورت بشه یا نشه نمی تونم حتی درست فکر کنم که چیزی برات بنویسم.میدونی چرا اشک و بغض مجالم نمیده. تو جوان عجیبی هستی، می بینی نمی تونم بگم بودی،آخه تو نفس منی.از وقتی رفتی دچار یه حال خیلی بدی شدم. تا صداتو میشنوم اشکم در میاد الان که می نویسم نفسم بالا نمیاد. می خوام بگم تو به قول خارجی ها کامپلکسی از همه خصوصیات خوب هستی که از یک جوون به سن تو بعیده. سادگی،مهربانی،صبوری، ارام و در عین حال تودار و بالاخره صدات و آهنگ هات که اول به من آرامش میداد ولی حالا آتیشم میزنه.مرتضی تو امپراطور و اسطوره موسیقی پاپ بودی و هستی و خواهی بود.دوستت دارم و عاشقتم تا ابــــــــــــد.(راستی میدونم دوباره برمی گردی،امیدوارم زنده باشم و دوباره صدات و بشنوم.پس به محض برگشتنت زود بزرگ شو و کارات شروع کن)