ارکستر سمفونیک تهران در دهه‌های اخیر با مشکلاتِ فراوان و نابخردی‌های بسیار مواجه بوده است؛ وضعیت گاه چنان بحرانی شده است که من به عنوان کسی که سال‌ها با این ارکستر هم‌کاری داشته و رهبرِ دایم آن بوده‌ام، تعجبِ بسیار می‌کنم و با خود فکر می‌کنم رازِ این معمای بزرگ چیست؟ چرا عده‌ای نمی‌خواهند این ارکستر رشد کند و به نتیجه‌ی دل‌خواه برسد؛ آن هم زمانی که این تنها ارکستر سمفونیک در ایران است که توسط دولت اداره می‌شود و بنابراین مسئولان باید تمامی هم و غمِ خویش را مصروفِ ارتقای سطحِ کیفی آن کنند و در عین حال این تلاش را داشته باشند تا ارکستر اجراهای متعدد و با برنامه‌ای را پی بگیرد و از آن مهم‌تر نوازندگانِ آن دارای امنیتِ مالی و روانی باشند و به هیچ چیز جز ارتقای سطحِ نوازندگی خود نیاندیشند.

حال نه‌تنها هیچ‌کدام از این اتفاقات رخ نداده که تعدادی از برترین نوازندگانِ آن را نیز اخراج کرده‌اند و بهانه‌ای واهی برای آن در نظر گرفته‌اند. مسئولان ارکستر می‌خواهند از نوازندگانی که سال‌ها در این ارکستر نواخته‌اند، آزمون بگیرند که کاری است بسیار عجیب و عجیب‌تر آن‌که ادعا می‌کنند این رسمی متداول در ارکسترهای دنیاست؛ در حالی که من به عنوان کسی که با ارکسترهای متعددی در کشورهایی چون اتریش، آلمان و فرانسه هم‌کاری داشته‌ام، هرگز چنین مسئله‌ای را ندیده‌ام.

در این سال‌ها ارکستر دوره‌های نخوتِ بسیاری را از سر گذراند؛ اما خوش‌بختانه در چند سالِ اخیر دوستِ عزیزم آقای نصیر حیدریان، برای مدتی رهبری این ارکستر را برعهده گرفت و وضعیتِ آن را تا حد زیادی سرو سامان داد و ارکستر توانست اجراهای موفقی از آهنگ‌سازانِ دوره‌‌های مختلف اجرا کند؛ برای مثال سخت‌ترین سمفونی‌های برامس و بتهوون را با قدرتی بالا اجرا کردند. ارکستر صدادهی خوبی (در حد استانداردهای جهانی) داشت و نوازندگانِ سکشن‌های مختلف آن را با تکنیکی بی‌نظیر نواختند و این امری است بسیار قابلِ تقدیر. درست در زمانی که انتظار می‌رفت این ارکستر به ثبات برسد و سطح کیفی خود را ارتقا دهد، این بحرانِ بزرگ را ایجاد کرده‌اند. تصمیمی اشتباه که دودِ آن تنها به چشمِ نوازندگان اخراجی نخواهد رفت، بلکه موسیقی سمفونیک ما را تحت تاثیر قرار می‌دهد و بازنده‌ی اصلی ارکسترِ سمفونیکِ مظلومِ تهران است.
​
این اتفاق افتاده است؛ اما من به عنوان کسی که دغدغه‌ی ارتقای این ارکستر را دارم، به دوستانِ تصمیم‌گیرنده می‌گویم هنوز دیر نشده است و هم‌چنان می‌توان این اشتباه را تصحیح کرد و از حضورِ نوازندگان با تجربه بهره برد و ارکستری متفاوت برای نوازندگان جوان ایجاد کرد. همان‌طور که دوستانِ دیگر نیز ذکر کرده‌اند؛ ارکستر سمفونیک جای تجربه‌اندوزی نیست؛ بلکه جایی است که یک رهبر کارکشته باید در کنار نوازندگان در فضایی آرام و دوستانه به بررسی مشکلات پرداخته و راه‌حل‌هایی مناسب برای آن پیدا کنند.
امیدوارم این ارکستر سرانجام روزی رنگِ آرامش بگیرد.