موسیقی ما - شوالیهٔ آواز ایران بارِ دیگر روی صحنه رفت. این بار در تهران و سالنِ وزارت کشور و میانِ هزاران نفر از هوادارانش. او این بار با همراهی پسرش – حافظ- بارِ دیگر از شاهنامه خواند. از دغدغه‌ی سالیانِ دورش. او سال‌های مدید است که اجرای آثاری از شاهنامه را در برنامهٔ کاری خود دارد و به دنبالِ لحن‌های حماسی گمشدهٔ آواز ایرانی است و پژوهش‌هایی نیز در این زمینه انجام داده است. از اجرا به همراهی ارکسترهای بزرگ تا گروه اینترنشنال نیویورک در سالن کارنگی هال. این بار هم در حالی که روزهای گذشته، حاشیه‌های بسیاری را از سر گذراند، روی صحنه رفت و در ابتدایش خطاب به هوادارانش گفت: «شما تنها مشوق ما هستید و این توجه شما برای ما ارزشمند است و باعث شده با وجود تمامی مشکلات همچنان در ایران بمانم؛ خوشحالم که این سال‌های سخت را پیش هموطنان عزیزم بودم و با هم این سال‌ها را سپری کردیم.»

کنسرت البته به خاطر استقبال هواداران با مدتی تاخیر آغاز شد؛ اما تماشاگرانی که به سالنِ وزارت کشور رفتند؛ روی صحنه با تعداد زیادی شمع روشن مواجه شدند و ویدیو مپینگ‌هایی که در پشتِ نوازندگان بود و همراه با قطعاتی که خوانده می‌شد، تصاویری از آن پخش می‌شد.

 «حافظ ناظری» پیش از آغازِ برنامه از این گفت که قرار بر این بود که اولین کنسرت در استانِ خراسان برگزار شود که این اتفاق رخ نداد: «ما دوست داشتیم این برنامه شکل دیگری آغاز شود، اما همیشه اتفاق‌ها آن‌گونه که ما می‌خواهیم پیش نمی‌رود. مهم این است شما از ما حمایت کردید و به ما انرژی و عشق دادید.»

بعد از آن، «به‌نام خداوند جان و خرد/ کزین بر‌تر اندیشه برنگذرد» اجرا شد. قطعه‌ای که شاهنامه با آن آغاز شده است و بعد از آن هم حافظ «چو ایران مباشد تن من مباد/ بدین بوم و بر زنده یک تن مباد» را خواند؛ بعد از آن بود که «شهرام ناظری» روی صحنه آمد و همراه با ضرب زورخانه و زنگ زورخانه و سه‌تار به اجرای برنامه پرداخت و خواند: «ایران به خدا مملکت ناموران است» و بعد از آن داستان ضحاک ماردوش و فریدون اجرا شد و دربارهٔ آن گفت: «داستان فریدون و ضحاک نبرد نیکی و بدی و حق و ناحق است.»

 «حافظ» در بخشی از برنامه با خواندن آواز پدر را همراهی کرد. بعد از اجرای داستان «ضحاک»، قطعه‌ «بازگشت جاودانگی» از پروژه «ناگفته» و بعد از آن «آواز ضحاک» اجرا شد: «چو ضحاک شد بر جهان شهریار/برو سالیان انجمن شد هزار/سراسر زمانه بدو گشت باز/برآمد بر این روزگار دراز/نهان گشت کردار فرزانگان/پراکنده شد کام دیوانگان/ هنر خار شد، جادو ارجمند/نهان راستی، آشکارا گزند/شده بر بدی دست دیوان دراز/به نیکی نرفتی سخن جز به راز» روایت این داستان تا قیام کاوه و درفش کاویانی ادامه پیدا کرد.

بدرقه‌کننده مخاطبان در پایان این کنسرت قطعه «عدم» بود.
پدرام فریوسفی، امین غفاری، محمدحسین غریبی، محمدرضا جبار، بابک غسالی، شیوا سروش، الهه حیدری، مهگل صفدری، فرهاد صفری و شهریار نظری، نوازندگان و همخوانان این اجرا بودند. همچنین حافظ ناظری برای اجرای بخش‌هایی از برخی قطعات، ساز «حافظ» را می‌نواخت.